Cruscate

Bon Nadałe, ve doto de ste trù (coàtro/u veneto, trù forse venetego) righe o xgràfadure.



Cosonanse

Ah, ke bèa, ke bèa ke xe ła nostra favèła!
Ła łengoa de nù, de vù, de ìli/łùri, de ti, de mi, de éło/ìło, de éła/ìła.
Ah ke maraveja sto spècio vècio ‘fà ‘l mondo, come el fià de dìo ke xe mio e de tuti nù.

Na ‘olta se contava tùto só i déi de łe màn.
Na màn: on-(an-en-un) déo (dito), on dì (anca dhorno, jorno);
dó, (two) déi, dó dì;
trì, (tre, three, trois, trì, tríjé) déi, trì dì;
coatro, (trù, quatre, quattro) “co trí, insieme al trì” déi, trù dí
e vanti co’l sincoe, co’l sie eel set (sète, sètte, sèpt, sèven), l’òto, el nóve eel dìexe.
Cusì sìa!

On dí (jorno/diurnu) xe on déo de tenpo.
Jorno (giorno), on tenpo de łuxe ke jra e ke và tórno, ke se ripete, ke jra so de łù; ke torna sempre.
Na setimàna, xe on tenpo de na man de séte déi-dì.
Ai pùti/tàti :
déo, déołin, sto ki và par vìn, sto kì và par àcoa, sto kì fa ła fugàsa e sto kì ła màgna tùta, aaah!
déo déołin, kìsto va par vin, kìsto va par àcoa, kìsto fa ła fugàsa e kìsto ła màgna tuta, aaah!
Déo déolin!

Àra Èra Rèa Rèitia, téra créa creà.
Łaoràr riva da aràr ła téra, Era-Ara; in latin ghe xe anca “labāre” ke in tajan sarìa on “vacillare sotto un peso”.
Aràr (sumero a-gàr ke vol dìr prà, canpo de téra; acadego ugāru; e harāru solcare).
Aràr, nàr sol cànpo a far sù, verxoràr, vèrxar fora, voltàr ła téra co’l vèrsoro, na ‘olta a màn e pì pò co i bò.

Na ‘olta ła primavèra se dixéa/ciamàa Vèrta.
L’omo co’l vèrxòro/vàrsóro àra, vèrxe ła tèra, ła trà tuta sótosóra, ła łáora paràndo vànti i bò e pò ‘l sémena.
Co xe l’óra, ła tèra arà se vèrxe e vien fóra ła vèrde Vèrta,
in tel bróło vien su łe vèrxe e ła verdhùra.
Tùto xe vèrdhe co se vèrxe Vèrta.
E tuti sìga e cànta e bàła:
ła xe rivà, se gà vèrto Vèrdha, càrga de vèrde, de vèrxe e de verxùra.

Daspò xe rivà i cavàj, i Wenetòi co i bèi cavàj!
e me piaxe pensàr ke sto so ménda o nomànsa el rive da i so łónghi cavèj, co i ghémo ocià ła prìma ‘olta.

Ah, aahh! El punàro (połinàro, ponàro)!
El punàro me fa vegner inamente el gnàro ma anca łe àrne o ànare o àrana/àrena/màxaro/maxorìn.
Inte’l punàro te càti: i pùi (polli, półi, połàstri), i pìti, łe còke, i kèki kìki gàj, i capúni, łe oke, łe àrne e i so pùìni (pulxini, pulcini, puldhini).
E me piàxe pensar ke łe àrne o àrnare o ànare (anitre), łe sìpia staste ciàmade cusì parké łe se catàva solké łongo i rìi e in te łe pałùe ke in te ła łéngoa acàdega se dixéa nārum e in sémetego nahar (fiume), e anca acàdego arnu, ugàretego arn (cassa) ke i se łiga co acàdego har-ēni (rìo de àcoa) jarru (stagno) e ēnu (fiume-sorgente da cu furse riva anca eneti/weneti/veneti), cofà l’Àrno, l’Àrnon, l’Àrn, l’ Àrnave, l’Àrne, l’Àrni.


E fora del punàro ghe xe i cocài-cocòi, blàvi blanki bianki ke xóła łìbari sol màr.

Voglio anch'io inviarvi gli auguri nel mio dialetto. Chi può lo faccia nel suo: Bone Feste a tüti, Bon Deinà, Bon Darré e Bon Primu de l'Anu e Bona Pifanìa, che tüte e feste a se e porta via (ma nu stei a avé pùira: Carlevà u e turna a recampà )

Buone Feste a tutti, Buon Natale, Buon Ultimo e Buon Primo dell'Anno e Buona Epifania, che tutte le Feste se le porta via (ma non abbiate timore: Carnevale le riporta).

Felice urdem'ell'anno e 'Ppifanìa!